''..bilmem ne bilmem ne... kanser ... bla bla bla... bunu kimler paylaşacak çok iyi biliyorum ... farkındalık ... bla bla bla... hadi sizlerde ... bla bla bla.... paylaşma ....bla bla bla ... kopyala yapıştır .... destek ol ... fln filan.... kanser ayı'' tarzında sosyal medyada zaman zaman dönen bu tiksinilesi yazılar başımı, nevrimi döndürüyor. Kan, parmak uçlarımdan çekiliyor. İçimin, yüreğimin o saklı köşesi sızlıyor, gözlerim doluyor..
Sen arkadaşım, sen bunu 'Kanser Ayı' diye göğsünü kabarta kabarta duvarında kafam kadar yazarak paylaşıyorsun ya.
Sen yazını kimlerin paylaşacağını önceden de biliyorsun ya.
Sen bilmem kimden çıkan saçma sapan farkındalık yazını 2 saniyeni ayırıp duvarında paylaşıyor ve bunu kimlerin paylaştığını sinsi sinsi takip ederek, içinden biz paylaşmayanları cık cık'lıyorsun ya.
Sen bir tık'la dünyanın en bilinçli ve duyarlı insanı oluyorsun ya.
Senden de, senin gibilerden de tiksiniyorum. Zerre saygı duymuyorum sizin göstermelik duyarlılığınıza.
Çünkü ben.. Ben, o esnada özlüyorum. Çok özlüyorum.
Bir el yüreğimin üzerinde, pis pis sırıtarak yüreğimi sıkıyor. Her sıkışta kanıyorum. Kanadıkça, özlemim yükleniyor çocuk omuzlarıma. Kanadıkça acıyor, kanadıkça sızlıyor solungaçlarım. Nefes alamıyorum.
Sen, duyarlılığının zirvesini yaşarken; ben, ellerime bakıyorum. Ellerime yazmışım yüzünü, yüzünün anlamlı kıvrımlarını, çiçek gülüşlerini.. Bilmiyorsun.
Her köşebaşından çıkıverecek sandığım, her köşebaşından çıkmıyor artık.
Her sokak çıkmaz sokak oluveriyor bir anda..
Sokakları deniz kokan bu şehrin, sokakları deniz kokmuyor nicedir. Anlamıyorsun.
Dün gece seni rüyamda gördüm.
Evdeymişsin. Size uğramışız eve çıkmadan önce.
''Sen gitmemiş miydin baba?'' diyorum.
''Gitmedim kızım. Ben hep burdaydım.'' diyorsun.
''Ben seni gittin sanmıştım. Çok üzülmüştüm.'' diyorum.
''Yok, gerçek değildi onlar. Hiç gitmedim ben.'' diyorsun deniz gözlerinle gülümseyerek.
Sarılıyoruz sonra. Çünkü seni çok seviyorum.
Rüyalarla gelenler belki de hiç gitmemişlerdir, kimbilir...
YanıtlaSilTabii ki gitmedi, gider mi hiç? Benim kayınpederim ama hiç sevmezdik bu lafı. Babamdı. Eşimle her gülüşümüzde, ağlayışımızda, anılarımızda. Bizimle, hep - her zaman bizimle..
SilCanım başın sağ olsun. Çok üzüldüm. Sevdiğin birinin acısı geçmez, ne deseler kâr etmez bilirim. Allah sabır versin :(
YanıtlaSilTeşekkür ederim canım, çok sağol. Orada, içimde duruyor hep işte. Bir gülümsetiyor, bir hüzünlendiriyor.
SilIkiyuzlu gosteris meraklilari ölum karsisinda bile rollerini yaparlar. Tiksinmeyi birakma..
YanıtlaSilAma; Hatiralar ve seven insanlar oldukça kimse yok olmaz. Sadece suret gidiyor. Ama tabiki kalbin duydugu özlem tarif edilemez.
Onlar biz olsak da, olmasak da rollerini yapıyorlar Doğru. Görmediğimizi, anlamadığımızı sansınlar. Doğru eğrilmez, eğri doğrulmaz ne de olsa.
SilBaşınız sağ olsun :( . Çok duygulu ve güzel bir yazıydı kalemine sağlık.
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim. Okuyan gözlerinize sağlık.
SilTüyleri diken diken eden yazılar vardır... işte bu onlardan biri. Başınız sağolsun.
YanıtlaSilO bir tıkla duyarlı olduğunu sananlara ise diyecek lafım yok. Hiç yok. Sadece kızıyorum.
Teşekkürler efendim. Gözlerinize, yüreğinize sağlık. Onları duyarlılıklarının olmayan zirvesinde bırakıyorum çoğu zaman. Tiksinmekten de alamıyorum kendimi ama.
SilBaşınız sağolsun... Gidenleri çok özlüyoruz:( Sevgiler...
YanıtlaSilÖyle, özlemler hiç bitmiyor zaten. Dostlar sağolsun.
SilSanırım bloğumun yeni ziyaretçisi o şeker yorumların sahibesini buldum. :) İade-i ziyarete geldim ve de takibe aldım. Görüşürüz artık bundan kelli. ;)
YanıtlaSilKocaman sevgilerimle... <3
:) hoş geldin, iyi ki geldin. Tabii görüşeceğiz. Kocaman kucaklıyorum :)
SilEn çok da kayıplarıyla göz önünde bulunmak isteyenler var.Onlardan tiksiniyorum, bu nasıl oluyor diye soruyorum kendime ama bu da dikkat çekme çabasının bir yolu..
YanıtlaSilİnsanlar ve egoları çok acayip ne yazık ki. Kalbi güzel olanlarına denk gelmemiz dileğiyle.
SilBabasını yeni kaybetmiş biri olarak gözyaşlarıyla okudum bu yazınızı 😢. Yorumu yazarken de harfleri seçmeye çalışıyorum 😔. Daha bugün düşündüm bir insan bir insanı kaç saat aklında tutabilir diye. Tam 8 ay oldu babamı kaybedeli ve bu 8 ayda benim babamı aklımdan çıkardığım dakikalar sayılı. İnsan her baktığı adamın yüzünde babasını görürmü? Görüyorum işte, her sabah aynaya baktığımda da kendi yüzümden önce babamın yüzünü görüyorum. Çok iyi anlıyorum sizi çok iyi anlıyorum. Bunları yazarken de bu yazıya hiç denk gelmesemiydim keşke diyemi veya iyi ki denk gelmişim mi diye düşünmeliyim bilemedim. Derin bir öfff çektim şimdi ve dedim ki iyi ki denk gelmişim sanırım benim de buna ihtiyacım varmış 😢. Başınız sağolsun Rabbim geride kalan tüm sevdiklerimizi korusun başka acılar göstemesin inşallah. sevgiyle kalın.
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim güzel ve içten yorumun için. Ben de bu yazıyı yazdığımdan beri ne zaman yazıyı görsem gözlerim doluyor. Benim kayınpederimdi ama babamdı işte. Babam olmuş, canım olmuş, o kadar içime dolmuş, yokluğu yaşayınca anlıyor insan. Kendi babamı görünce bile kötü oluyorum hala.
SilSizi çok iyi anlıyorum. Bizim 5 ay oldu. Hala apartmanda birden babamı görüyorum zannediyorum bazen (aynı apartmanda oturuyoruz). Aa napıyorsun baba diyecekken farkediyorum. Bir iki kere de tam annemde yemeğe oturacakken babam nerde kaldı diye sordum, sonra farkettim.
İnsan yazdıkça yazıyor işte. Ben oralarda bir yerlerde bizi izleyip gülümsediğini düşünerek avutuyorum kendimi. Avutuyoruz kendimizi ve devam etmeye çalışıyoruz işte.
Seni tüm kalbimle kucaklıyorum. Yorumun çok değerli. ❤️